Kapot
Blijf op de hoogte en volg Daphne
09 April 2014 | Zuid-Afrika, Port Elizabeth
Kapot zijn de huizen die om de school staan, kapot zijn de ruiten van de school waarin je werkt, kapot zijn de klaslokalen.. gek dacht ik in het begin toen ik er aan kwam, moet ik hier gaan werken..?
Maandag hadden wij een gesprek met de principal, een grote man die wel van praten houdt.. van de hak op de tak begon hij over allerlei onderwerpen in het Engels te praten, soms heeeel lastig om te volgen, vooral omdat hij heel erg binnensmonds praat. Na een gesprek van meer dan een uur over de school tot Neslon Mandela kregen we een rondleiding door de school van een andere vrijwilliger. Je kijkt je ogen uit, het is zo anders. Klaslokalen zijn vol gestopt met bankjes, bankjes met tafeltjes ervoor, als je geluk hebt kan je aan een tafeltje plaatsnemen met rugleuning, de andere kinderen hebben dit niet.
Wij hebben een apart lokaal tot onze beschikking, dat is op zich wel fijn, dacht ik..
Na een uitleg en rondleiding op de school over ons programma en wat ons te wachten staat gingen we weer terug naar huis. Het was ook wel goed zo. Kapot ben je als je eenmaal thuis bent, van alle indrukken en verschillen kan je erg moe worden.
Gisteren begon het echte werk, we geven les aan kinderen met een zichtbare achterstand Engels praten en schrijven in groepjes van vier. In totaal hebben wij vier groepjes op een dag. We geven les aan de vierde klas tot de zesde klas, leeftijd van 9 tot 13.
We beginnen om half negen met voorbereiden en we gaan de eerste kinderen halen om negen uur.
Het is lastig te beseffen dat kinderen hier in een lokaal worden gezet en maar moeten kijken of ze een leraar hebben of niet.. De klas naast ons lokaal had geen leraar, kinderen kwamen hierdoor continue aan ons vragen of we ze les wilde geven, ze smeken je bijna om een beetje les.. Het was wel heftig om de kinderen dan weg te moeten sturen en ze te vertellen dat vandaag hun naam niet op de lijst staan dus wij ze geen les mogen geven…
De kinderen staan echt te wachten tot je hun naam noemt om mee te gaan naar de klas waar wij les geven. We hadden vandaag eerst een introductie dag, om de kinderen ons beter te leren kennen en wij de kinderen. We hebben onszelf eerst voorgesteld, verteld waar we vandaag kwamen en wat we bij de kinderen in de klas kwamen doen. Om de drempel voor de kinderen lager te maken dat ze ook hun naam wilde vertellen hebben we een balspel gedaan, je gooit de bal naar degene die je wilt en als je de bal vangt moet je je eigen naam zeggen. Dit hebben we gevarieerd door, leeftijd te noemen, broers of zussen, favoriete kleur, favoriete les etc. Dat was erg leuk en je zag dat de kinderen wel een beetje losser werden hierdoor. Daarna mochten ze hun naam op het bord schrijven en hun leeftijd, wij hadden dit ook gedaan en ze deden het allemaal. We gaven ze toen een opdracht om een tekening te maken over hun familie, huis, waar ze van houden, eigenlijk alles wat we met het balspel hadden gedaan mochten ze tekenen. Om ze een beetje een uitdaging te geven hadden we ook verteld dat ze de dingen die ze hadden gemaakt even op te schrijven ernaast, sommige kunnen zich al best goed verwoorden in het Engels en het ook opschrijven, anderen kennen nog geen woord, het is dus lastig om in te schatten welke het wel kunnen of niet. Dit komt ook omdat de kinderen in de klas zo bang zijn om een fout te maken.. Vragen stellen gebeurd zelden en als ze iets vragen gaat het op een zachte toon. Hier in Afrika een fout maken kan je in een normale klas zuur komen te staan, geslagen worden, drie kwartier op je knieën zitten met je gezicht naar de muur met je armen omhoog, als je armen maar iets naar beneden gaan wordt er meteen geschreeuwd door de leraar: UP!...
Om de spelling toch een beetje te checken hebben we een spel bedacht, we hebben kaartjes met letters erop, hadden hiermee een woord in ons hoofd en lieten de kinderen het woord maken. Erg leuk om te zien dat sommige het al helemaal begrijpen en de andere je heel erg aan zitten te kijken wat ze eigenlijk moeten doen. Met een beetje hulp kwamen ze er uiteindelijk wel.
Aan het einde van elke les noteren wij wat ons op is gevallen en maken hier aan het einde van de week een verslagje van zodat de principal wat meer weet en wij ook weten op wat voor niveau ze zijn.
Vandaag hebben wij weer precies hetzelfde gedaan, een introductie en de spellen, we hadden wat oudere kinderen dus je merkte wel aan de kinderen dat ze al wat meer wisten.
Vandaag ook wat meer heftige verhalen gehoord, er was een jongentje aan het tekenen, zijn familie en zijn huis, hij had negen mensen getekend. Ik vroeg aan hem of dit alle mensen zijn die bij hem in huis wonen, hij antwoordde ja… ik keek daarna naar buiten, de kleine huisjes van die mensen, belachelijk en moeilijk te realiseren dat die mensen daar met negen personen leven…
Een jongetje had vandaag ook een tekening gemaakt, hij had zichzelf getekend met iets uit zijn mond, ik vroeg hem wat het was, hij antwoordde aan mij dat het een sigaret was… het jongetje was 11 en vond dit heel normaal. Ik schrok hier zeker van.. 11 en al roken?? Nee toch.. Hier is het blijkbaar erg normaal.
De dagen die wij hier maken zijn niet lang, maar wel erg vermoeiend, het zijn maar vier uurtjes op een dag. Vier uurtjes waar je misschien anderhalf uur op een dag zit te wachten als je pech hebt. We hebben een schema gekregen met de kinderen die we rond een bepaalde tijd op moeten halen. Maar hier in Afrika kunnen ze zomaar de bel laten gaan en beslissen dat het pauze is. Wat dan een half uurtje pauze had moeten zijn kan uitlopen tot drie kwartier. Het is je dus echt aanpassen en niet strikt naar de tijd kijken, dit is wel erg lastig.
Mijn ervaringen met les geven zijn tot nu toe: leuk en uitdagend! Ben benieuwd wat voor gekke dingen ik nog allemaal ga zien op de school….
See you soon!
Maandag hadden wij een gesprek met de principal, een grote man die wel van praten houdt.. van de hak op de tak begon hij over allerlei onderwerpen in het Engels te praten, soms heeeel lastig om te volgen, vooral omdat hij heel erg binnensmonds praat. Na een gesprek van meer dan een uur over de school tot Neslon Mandela kregen we een rondleiding door de school van een andere vrijwilliger. Je kijkt je ogen uit, het is zo anders. Klaslokalen zijn vol gestopt met bankjes, bankjes met tafeltjes ervoor, als je geluk hebt kan je aan een tafeltje plaatsnemen met rugleuning, de andere kinderen hebben dit niet.
Wij hebben een apart lokaal tot onze beschikking, dat is op zich wel fijn, dacht ik..
Na een uitleg en rondleiding op de school over ons programma en wat ons te wachten staat gingen we weer terug naar huis. Het was ook wel goed zo. Kapot ben je als je eenmaal thuis bent, van alle indrukken en verschillen kan je erg moe worden.
Gisteren begon het echte werk, we geven les aan kinderen met een zichtbare achterstand Engels praten en schrijven in groepjes van vier. In totaal hebben wij vier groepjes op een dag. We geven les aan de vierde klas tot de zesde klas, leeftijd van 9 tot 13.
We beginnen om half negen met voorbereiden en we gaan de eerste kinderen halen om negen uur.
Het is lastig te beseffen dat kinderen hier in een lokaal worden gezet en maar moeten kijken of ze een leraar hebben of niet.. De klas naast ons lokaal had geen leraar, kinderen kwamen hierdoor continue aan ons vragen of we ze les wilde geven, ze smeken je bijna om een beetje les.. Het was wel heftig om de kinderen dan weg te moeten sturen en ze te vertellen dat vandaag hun naam niet op de lijst staan dus wij ze geen les mogen geven…
De kinderen staan echt te wachten tot je hun naam noemt om mee te gaan naar de klas waar wij les geven. We hadden vandaag eerst een introductie dag, om de kinderen ons beter te leren kennen en wij de kinderen. We hebben onszelf eerst voorgesteld, verteld waar we vandaag kwamen en wat we bij de kinderen in de klas kwamen doen. Om de drempel voor de kinderen lager te maken dat ze ook hun naam wilde vertellen hebben we een balspel gedaan, je gooit de bal naar degene die je wilt en als je de bal vangt moet je je eigen naam zeggen. Dit hebben we gevarieerd door, leeftijd te noemen, broers of zussen, favoriete kleur, favoriete les etc. Dat was erg leuk en je zag dat de kinderen wel een beetje losser werden hierdoor. Daarna mochten ze hun naam op het bord schrijven en hun leeftijd, wij hadden dit ook gedaan en ze deden het allemaal. We gaven ze toen een opdracht om een tekening te maken over hun familie, huis, waar ze van houden, eigenlijk alles wat we met het balspel hadden gedaan mochten ze tekenen. Om ze een beetje een uitdaging te geven hadden we ook verteld dat ze de dingen die ze hadden gemaakt even op te schrijven ernaast, sommige kunnen zich al best goed verwoorden in het Engels en het ook opschrijven, anderen kennen nog geen woord, het is dus lastig om in te schatten welke het wel kunnen of niet. Dit komt ook omdat de kinderen in de klas zo bang zijn om een fout te maken.. Vragen stellen gebeurd zelden en als ze iets vragen gaat het op een zachte toon. Hier in Afrika een fout maken kan je in een normale klas zuur komen te staan, geslagen worden, drie kwartier op je knieën zitten met je gezicht naar de muur met je armen omhoog, als je armen maar iets naar beneden gaan wordt er meteen geschreeuwd door de leraar: UP!...
Om de spelling toch een beetje te checken hebben we een spel bedacht, we hebben kaartjes met letters erop, hadden hiermee een woord in ons hoofd en lieten de kinderen het woord maken. Erg leuk om te zien dat sommige het al helemaal begrijpen en de andere je heel erg aan zitten te kijken wat ze eigenlijk moeten doen. Met een beetje hulp kwamen ze er uiteindelijk wel.
Aan het einde van elke les noteren wij wat ons op is gevallen en maken hier aan het einde van de week een verslagje van zodat de principal wat meer weet en wij ook weten op wat voor niveau ze zijn.
Vandaag hebben wij weer precies hetzelfde gedaan, een introductie en de spellen, we hadden wat oudere kinderen dus je merkte wel aan de kinderen dat ze al wat meer wisten.
Vandaag ook wat meer heftige verhalen gehoord, er was een jongentje aan het tekenen, zijn familie en zijn huis, hij had negen mensen getekend. Ik vroeg aan hem of dit alle mensen zijn die bij hem in huis wonen, hij antwoordde ja… ik keek daarna naar buiten, de kleine huisjes van die mensen, belachelijk en moeilijk te realiseren dat die mensen daar met negen personen leven…
Een jongetje had vandaag ook een tekening gemaakt, hij had zichzelf getekend met iets uit zijn mond, ik vroeg hem wat het was, hij antwoordde aan mij dat het een sigaret was… het jongetje was 11 en vond dit heel normaal. Ik schrok hier zeker van.. 11 en al roken?? Nee toch.. Hier is het blijkbaar erg normaal.
De dagen die wij hier maken zijn niet lang, maar wel erg vermoeiend, het zijn maar vier uurtjes op een dag. Vier uurtjes waar je misschien anderhalf uur op een dag zit te wachten als je pech hebt. We hebben een schema gekregen met de kinderen die we rond een bepaalde tijd op moeten halen. Maar hier in Afrika kunnen ze zomaar de bel laten gaan en beslissen dat het pauze is. Wat dan een half uurtje pauze had moeten zijn kan uitlopen tot drie kwartier. Het is je dus echt aanpassen en niet strikt naar de tijd kijken, dit is wel erg lastig.
Mijn ervaringen met les geven zijn tot nu toe: leuk en uitdagend! Ben benieuwd wat voor gekke dingen ik nog allemaal ga zien op de school….
See you soon!
-
09 April 2014 - 20:25
René:
Onvoorstelbaar, zoals het daar is en de luxe die wij kennen. De foto's op facebook van het klaslokaal lijken op de tijd dat ik op school zat. Erg mooi hoe je alles omschrijft, niet alleen van wat je ziet, maar ook wat je erbij voelt. Wat een ervaring!!!! -
09 April 2014 - 21:08
Jesper:
Hoi Daphne,
Ik heb snel een bookmark gemaakt van je blog! Helemaal top om te lezen en ik krijg weer helemaal het gevoel terug van mijn Afrikatrip.
Alle ervaringen die je daar op doet blijven je de rest van je leven bij, wat zaken hier in NL weer even in perspectief zet.
Geniet van alles.
Groeten Jesper. -
09 April 2014 - 23:40
Tira:
Wauw Daphne! Wat is it heerlijk om door te lezen! Was ook zo door je verhalen heen. Wat een ervaringen allemaal en wat kan je dit ook super verwoorden! Ik krijg helemaal een beeld erbij van wat je allemaal mee maakt! Ik blijf je zeker volgen! Geniet van alle nieuwe dingen en blijf je zelf verbazen over al het andere ;) dikke kus -
10 April 2014 - 00:19
Denise :
Heyy zusje.
Je moet egt schrijfster worden. Je kan egt goed schrijven haha.
Jammer dat het niet word gekoppeld aan fb. Lees t nu pas.
Wel weer een goede ervaring en verhaal. Mis je wel!
Veel plezier nog daar.
Moete snel weer keertje skype!
Kusiejs je zus -
10 April 2014 - 09:38
Mirjam En Lex:
hoi daf, weer zo'n leuk en mooi verslag met een thema(knap gevonden).
Goed bedacht om in een spelvorm de kinderen wat te leren en ze op hun gemak te stellen.
Ga zo door en blijf er van genieten.We kijken weer uit naar je volgende verslag.
Veel liefs,xxxx mama en lex -
10 April 2014 - 12:05
Danique:
Mooi verhaal weer daf! Ben trots op je! xxxxxxxxxxx -
13 April 2014 - 17:10
Trijntje:
Hoi Daphne,
Ik ben erg onder de indruk, onvoorstelbaar en niet te bevatten dat het zich zo voordoet. Of kinderen een keus hebben. Ik hoop dat jullie er onderling ook veel over kunnen praten. Veel liefs Trijntje -
17 April 2014 - 00:14
Anne Schippers:
hello Daphne since you are now an English teacher I feel free to drop you a line in my native tongue! I really enjoyed reading your blog and I have to agree with the others before me it is very interesting and easy to read " vooral doorgaan!"
I'm sure you are making some new friends and soaking up all the unbelievable images and sensations that South Africa treats all its visitors to. Enjoy yourself and I look forward to the next installment of your diary. regards Anne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
