Greenville

Na al die reis verhalen vragen jullie je zeker af of ik ook nog wat doe hier, ja dat doe ik zeker!

Les geven op Greenville, wat een uitzonderlijke school.

Het gebouw om mee te beginnen, een afgevallen kapot gebouw midden in een township. Je kijkt je ogen uit, kapotte ramen, kapotte stoelen en tafels. Alles is eigenlijk aan vernieuwing toe. Toch proberen ze er op Greenville veel van te maken, lesgeven is in dat opzicht het belangrijkste.

Kinderen op Greenville hoeven geen schoolgeld te betalen, ze mogen naar deze school als ze een uniform hebben. Klinkt erg gemakkelijk allemaal, geen geld betalen aan een school voor je kind, toch is dat niet zo. De meeste gezinnen hebben namelijk niet eens het geld om een uniform te kopen voor hun kind, en als ze het misschien wel hebben besteden ze het liever aan iets anders (in de meeste gevallen alcohol of drugs).
De kinderen die op Greenville zitten hebben meestal een kapot uniform aan, gaten in hun broek of shirt. Er loopt een jongentje rond die nu al vier weken met een kapotte broek loopt, precies bij zijn kruis.. Je ziet gewoon dat hij zich schaamt, maar er is geen geld, tijd of aandacht om die broek te vernieuwen/maken..
Dan nog een obstakel om niet naar school te kunnen, de reistijd.. Kinderen moeten hier in sommige gevallen wel een uur tot langer lopen naar school, in de ergste gevallen alleen.. er is hier namelijk geen ouder die even de auto instapt om het kind te brengen. Ook kan je hier niet fietsen, dit kost teveel moeite, berg op berg af, als je een fiets hebt is dat hier een luxe en mag je hopen dat hij de volgende dag nog voor je huisje staat.
Als het regent komen er ook minder kinderen naar school, dit is omdat de meeste kinderen maar 1 uniform hebben, als het uniform net op een plek ligt waar het huisje lekt, kan je dus de volgende dag niet naar school..

Verhalen die je hoort van kinderen doen mij nog het meest. De kinderen komen naar ons voor een stukje extra begeleiding in Engelse taal maar natuurlijk bouw je een band op met een kind.

Een jongentje bijvoorbeeld kwam naar mij toe met het verhaal dat hij geen moeder meer heeft, erg lastig om dat te bevatten en even schrikken als een kind van 12 daar opeens mee naar jou toe komt. Ik ben een beetje een gesprek aan gegaan met het kind, wij mogen daar niet teveel op ingaan, in verband met zelf bescherming en dat als kinderen dingen melden, wij daar niet bevoegd toe zijn om deze kinderen te helpen, wij zijn namelijk daar om Engelse les te geven en helaas geen psychologe.
Toch moeten wij natuurlijk het kind niet afkappen en heb ik zijn verhaal aangehoord, hij woonde nu met zijn vader, 2 tantes en ooms heel wat neefjes en nichtjes en broertjes in een sloppenwijk huisje. Aandacht kreeg hij volgens hem bar weinig en hij miste zijn moeder daarom enorm…
Kinderen in Afrika zijn er ook gewoon bij als een familie lid overlijd.. Dit is hier heel normaal. Laatst vroeg ik aan een meisje wat ze gedaan had in het weekend, ze had haar nichtje moeten begraven.. Zo'n onschuldige vraag en dan zo'n antwoord. Slik. Ze vertelde mij dat er iets mis was gegaan tijdens de bevalling en zo haar nichtje niet levend op deze aarde is gekomen… Heftig.

De manier van les geven in Afrika is hier ook erg anders dan in Nederland. De kinderen hier worden met nul respect behandeld. Kinderen in Afrika staan namelijk het laagst van iedereen. Dat is thuis zo, waar ze leven, maar dus ook op school.
De straffen die ze daarom aan de kinderen geven, gaan ook totaal zonder gevoel. Slaan, vernederen, je kunt het zo gek niet bedenken.
Zo liepen wij laatst langs een lokaal om kinderen op te gaan halen, de lerares was net bezig met een paar flinke klappen uitdelen met een liniaal. Niet te bevatten, je staat even met een bek vol tanden te kijken en je kan er niks aan doen… Dit is hun cultuur en wie ben jij om er wat over te gaan zeggen.
Daarna heb ik een gesprek gehad in de pauze met een paar leerkrachten. Eigenlijk niet eens over het slaan of het straffen op de school, nee, ze begonnen zelf over hoe het dan in Nederland ging op een school. Ik heb het ze uitgelegd, de kinderen in Nederland zijn ook niet altijd even lief en kunnen ook draakjes zijn. Ik heb ze toen verteld dat wij niet slaan en ze straf geven op een andere manier. Dit vonden ze zo gek om te horen, waarom doen jullie dat niet dan? Zo krijgt een kind tenminste respect voor je! Tja… zo kan het dus ook. In dat opzicht zullen onze culturen elkaar nooit begrijpen denk ik.

De lessen die wij geven gaan er gelukkig niet zo aan toe zoals in de lessen die ze normaal krijgen. Wij geven les aan kinderen met een taal achterstand Engels. Sommige kinderen zijn 12 en kunnen het alfabet nog niet eens tot F…
Een les die wij geven ziet er ongeveer zo uit:
We halen vier kinderen uit de les waar ze dan uit zitten, dit zijn vaste kinderen die bij ons op een lijst staan. Als we deze kinderen hebben verdelen we ze in twee groepen, we hebben ieder twee vaste kinderen per groep die we dan les geven. De kinderen zitten aan een tafeltje en wij zitten met een stoel ervoor.
We leren ze het alfabet door middel van kaarten, op elke kaart staat een letter. We hebben spelletjes verzonnen met de kaarten. Dit zijn de spelletjes die we dan doen:
- Kinderen het hele alfabet laten neerleggen met de kaarten.
- Letters benoemen, acht kaarten op tafel leggen en vragen of ze de kaart aan kunnen wijzen waar wij naar vragen. Daarna kaarten aanwijzen en vragen of ze de letter weten die op de kaart staat.
- Stapeltje letters nemen en ze vragen deze op te noemen.
- Letters aanwijzen en vragen of ze er misschien een woord mee weten

Zo herhaal je het alfabet met de kaarten en vinden ze het ook nog leuk omdat ze hun handen kunnen gebruiken. Als we deze oefening hebben gedaan kunnen we ze vragen (als wij denken dat ze er klaar voor zijn) om het alfabet op te schrijven.

We leren de kinderen ook begrijpend lezen. Dit doen we door middel van andere kaarten. Op deze kaarten staan aan de ene kant het woord met een plaatje erbij en aan de andere kant alleen het woord. De spelletjes die we doen met deze kaarten zijn:
- Lezen wat er op het kaartje staat en spellen
- Ze een kaartje geven met een woord en vragen of ze kunnen uitleggen wat het woord betekend.
- Een paar kaartjes op tafel leggen en vragen over de kaartjes stellen, bijvoorbeeld: Op welk kaartje staat iets wat je kan eten? Waar kan je in wonen? Etc.
- Beginnen met een kaartje waar een woord op staat met drie letters, vervolgens vier, vijf en kijken tot hoever te het woord snappen of kunnen lezen.

Boekjes lezen doen wij ook met de kinderen die het kunnen, we stellen hierna vragen over het verhaal om te checken of ze alles hebben gelezen, of alles hebben opgezegd.

Alles wat wij doen met de kinderen houden wij bij in onze map. In deze map zitten papieren die we in vullen per week per kind. Zo kunnen wij zien of er vorderingen zijn, maar bijvoorbeeld ook de mensen hier van Ready4life of de mensen die het na ons gaan overnemen.
Gelukkig zien wij in de weken dat we hier zijn al veel verbetering bij de kinderen, kinderen vinden het leuk om naar ons toe te komen en zien het echt als een stukje meer aandacht.

Deze ervaringen, de indrukken en de kinderen die wij les mogen geven, zal ik mijn hele leven niet meer vergeten en bij mij dragen. Je ziet het aan de kinderen, ze zijn je dankbaar.

See you soon!